De verkeerde aanpak van de coronaviruspandemie door de regering-Trump en de dood van George Floyd hebben de status van China vergroot, dat nu wordt gezien als het competentere land ter wereld.

Hoe vreemd het ook mag klinken, China zal de regering-Trump missen, als en wanneer dat gebeurt.

De regering-Trump is ongetwijfeld de meest verergerende regering waarmee China te maken heeft gehad sinds het normalisatieproces waarmee Henry Kissinger in 1971 begon. Ze heeft een handelsoorlog op gang gebracht die de Chinese economie enigszins heeft geschaad. Er zijn beperkingen gesteld aan de export van technologie naar China. Er zijn enorme inspanningen geleverd om Huawei lam te leggen. Toch was de meest pijnlijke zet de poging om Meng Wanzhou uit te leveren. Het toepassen van westerse wetten op Chinese burgers herinnert het Chinese volk levendig aan de eeuw van vernedering, toen westerse wetten op Chinese bodem werden toegepast.

Maar als de Chinese leiders op de lange termijn en strategisch denken, zoals ze gewend zijn te doen, zouden ze ook kunnen berekenen dat de regering-Trump wellichtChina geholpen . Het is duidelijk dat de regering-Trump geen doordachte, alomvattende langetermijnvisie heeftstrategie om een ​​steeds groter wordend China te besturen. Ook heeft zij geen acht geslagen op het wijze advies van belangrijke strategische denkers, zoals Kissinger of George Kennan. Kennan adviseerde bijvoorbeeld dat de uitkomst op lange termijn van de strijd met de toenmalige Sovjet-Unie zou afhangen van ‘de mate waarin de Verenigde Staten bij de volkeren van de wereld’ de indruk kunnen wekken van een land ‘dat te maken heeft met het probleem van zijn innerlijke leven” en “dat een geestelijke vitaliteit heeft.” Een dergelijke indruk is door de regering-Trump niet gewekt. Na het coronavirus en na George Floyd wekt Amerika de tegenovergestelde indruk. In relatieve termen heeft de regering-Trump de status van China vergroot, dat nu als het meest concurrerende land wordt gezienente land ter wereld.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de interne problemen van Amerika al aan president Donald Trump voorafgingen. Het is het enige grote ontwikkelde land waar het inkomen van de onderste vijftig procent gedurende een periode van dertig jaar is gedaald, wat heeft geleid tot het ontstaan ​​van een ‘zee van wanhoop’ onder de blanke arbeidersklasse. John Rawls zou geschokt zijn geweest als hij dit had gezien. Zoals Martin Wolf van de Financial Times zegt: Amerika is inderdaad een plutocratie geworden. China heeft daarentegen een meritocratisch bestuurssysteem gecreëerd. Een meritocratie zou beter kunnen presteren dan een plutocratie.

Even belangrijk was dat Kennan benadrukte dat Amerika ijverig vrienden en bondgenoten moest cultiveren. De regering-Trump heeft de relaties met vrienden en bondgenoten ernstig beschadigd. Privé zijn de Europeanen geschokt. Weglopen van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) terwijl de wereld de WHO nooit meer nodig had, vooral om arme Afrikaanse landen te helpen, was enorm onverantwoord. Geen enkele Amerikaanse bondgenoot volgde de Verenigde Staten uit de WHO. De regering-Trump heeft ook gedreigd met tarieven voor bondgenoten als Canada en Mexico, Duitsland en Frankrijk. Dit alles betekent niet dat de rest van de wereld zich zal haasten om China te omarmen. De Europeanen hebben nieuwe bedenkingen ontwikkeld bij een nauwe samenwerking met China. Toch bestaat er geen twijfel over dat het afnemende mondiale respect voor de Verenigde Staten meer geopolitieke ruimte voor China opent. Madeleine Albright zei ooit: “Wij zijn de onmisbare natie. Wij staan ​​sterk en kijken verder dan andere landen in de toekomst.” De regering-Trump zou er wellicht in kunnen slagen van Amerika een overbodige natie te maken, en zo een nieuw geopolitiek geschenk aan China te presenteren.